#θανατολαγνεία – Μέχρι ο θάνατος να μας χωρίσει…


FB REPORT

O FB ρεπόρτερ του Lostinathens, Roufious, μας μεταφέρει τα παράξενα κι όμως «αληθινά» της αγαπημένης μας κοινότητας και μας προσκαλεί να «χαθούμε» στην εικονική πραγματικότητα…

Αχ. Να' ναι καλά φέτος, μια χαρά και δυό και τρείς και αμέτρητες τρομάρες μας έχει πάει μέχρι τώρα...Κι έχουμε δρόμο μπροστά μας…Χορτάσαμε θανατολαγνεία! Και τι δεν είδαμε! Απ’ όλα είχε ο Καιάδας! Τι καμένα κορμιά, τι κλωτσίδια μέρα μεσημέρι σε ετοιμοθάνατους ανθρώπους, τι πεζοδρόμια βαμμένα στο αίμα, τι νεογέννητα σε σκουπιδοτενεκέδες, τι σημειώματα αυτοχείρων, τι καρκινοπαθείς, τι παιδάκια να πυροβολούνται στο προαύλιο του σχολείου τους γιατί είχε ντέρτια και καημούς ο γείτονας, τι εκτελέσεις αντιφρονούντων…μα τι να πρωτοθυμηθεί κανείς;! Ούτε πόλεμο να είχαμε!

Ναι. Το τελευταίο το παίρνω πίσω. Γιατί έχουμε πόλεμο. Όχι σαν εκείνους τους παλιούς, τους grande. Τώρα έχουμε αυτούς τους υπόγειους, τους ύπουλους, τους αδιόρατους…με τις επαναλαμβανόμενες, παράπλευρες απώλειες. Χορτάσαμε παράπλευρες απώλειες φέτος. Δεν ξέρουμε από που θα μας έρθει. Τώρα ο εχθρός είναι ο διπλανός μας, είναι ο φίλος, είναι ο γείτονας, ο περαστικό. Περαστικά μας…

Είμαστε πρωταγωνιστές στην πιο σπλάτερ ταινία τρόμου που γυρίστηκε ποτέ. Χαλάλι μας! Λίγη αδρεναλίνη δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Είχαμε ρουτινιάσει βρε αδερφέ. Δεν γινόταν και τίποτα συναρπαστικό για να ξεσηκωθούμε. Οι πολιτικοί μας είναι για κλάματα και πόσο δράμα ν' αντέξει κανείς; Τα όνειρά μας τα ακουμπήσαμε ενέχυρο στα μνημόνια των τελευταίων ετών και οι εύθραυστες ζωές μας βρήκαν «θαλπωρή» στα μικρά διαμερισματάκια μας. Το τελευταίο, το παίρνω και πάλι πίσω. Απλά ήταν κάπως ποιητικό και είπα να το χρησιμοποιήσω.

Η αλήθεια είναι πως το σπίτι έγινε το πιο επικίνδυνο μέρος για να ζει κανείς. Να είναι καλά το fb που σαν κι αυτό δεν έχει. Fb sweet fb. Εδώ είμαστε όλοι μια οικογένεια. Θα τα πούμε, θα τσακωθούμε, θ' αγαπηθούμε, θα καυλαντίσουμε. Ζωή να έχουμε και όλα θα τα ξεπεράσουμε. Ακόμα και τον θάνατο. Στην μίζερη εικονική κοινότητα, ο θάνατος έχει άλλη χάρη. Εδώ όλοι έχουν κάτι να πουν για τον μακαρίτη/σα. Για το πώς πέθανε, γιατί πέθανε, αν πέθανε και πως τελικά έπρεπε να έχει πεθάνει. Εδώ όλοι έχουν από μια γνώμη και αρκετά likes.

Απ’ την άλλη μη τα βάζουμε όλα στο ίδιο τσουβάλι. Ένα απ' τα καλά της θανατολαγνείας του fb, ήταν πως μας έφερε πάλι σ ' επαφή με τις ρίζες μας. Τότε…όσοι θυμάστε δηλαδή…που όταν πέθαινε κάποιος/α τον βάζαμε φαρδύ πλατύ μέσα στο σαλόνι, για να τον κλάψουμε όλοι μαζί. Και μετά αναρωτιόμασταν « Αλήθεια πως πέθανε;», «Ποιες ήταν οι τελευταίες του λέξεις;», «Είχε τα μάτια ανοιχτά;» και δώστου κλάμα στις τόσες θύμισες. Τι ωραίες εποχές εκείνες! Τι χάρμα οφθαλμών η τελευταία «ατσαλάκωτη» εικόνα του πεθαμένου. Εκείνες ήταν εποχές για live streaming. Αυτά στα σπίτια μας… Τώρα στην εφήμερη εικονική πραγματικότητα μπαίνεις και στα σπίτια των άλλων. Των όποιων άλλων. Κι αν νόμιζες πως η φάση τελειώνει με την νεκρώσιμη ακολουθία γελάστηκες! Μετά θάνατον ξεκινάει το πανηγύρι…

Επιμνημόσυνη δέηση 1. «Ήξερα κι εγώ τον μακαρίτη».

Τι είναι ο άνθρωπος; Ένα τίποτα. Ένα πουφ και πάει. Τι είναι η ζωή; Ένα προμελετημένο σχέδιο της μοίρας. Όπως κι εκείνη η μοιραία μέρα που συναντήθηκες τυχαία στο μπακάλικο με τον άνθρωπο που βλέπεις νεκρό τώρα στις ειδήσεις. Και το είχες νιώσει πως θα είχε άδοξο τέλος, γιατί κοιτούσε επίμονα, για αρκετή ώρα, τα λιγμένα τυριά στο ψυγείο. Και είπες «Τυχαίο;». Μα φυσικά και δεν ήταν τυχαίο! Όπως καθόλου τυχαίο δεν ήταν και πώς τη μέρα που έσφαξαν την γειτόνισσα, είχε Σελήνη στον σκορπιό και ήξερες πως σαν Κριός που είσαι, θ' ακούσεις άσχημα μαντάτα.

 
Επιμνημόσυνη δέηση 2. «Κάνε μου block».

Κοίτα. Ο θάνατος , όπως και να το κάνουμε, είναι ένα τετελεσμένο γεγονός. Καταλαβαίνω πως μέσα στο fb μπορεί να μπερδευτείς, άνθρωπος είσαι κι εσύ, έσφαλες. Μπορεί να νομίζεις πως θα ανατρέξεις στο προφίλ κάποιου για να προλάβεις το «κακό» που τον έχει ήδη βρει. Συγνώμη αλλά αυτό δε γίνεται. Στο μέλλον μπορεί. Το fb ούτως ή άλλως συνέχεια αναβαθμίζεται. Ήδη υπάρχει αλγόριθμος που κινητοποιείται όταν για παράδειγμα κάποιος έχει τάσεις αυτοκτονίας.

Αντίστοιχα θα μπορούσε να υπάρχει και αλγόριθμος για το ποιος είναι μελλοντικά ευάλωτος για να δολοφονηθεί ή να βανδαλιστεί. Αυτά στο μέλλον. Προς το παρόν σφαχτείτε για το ποιός έχει δίκιο και ποιος έχει άδικο και βάλτε ένα τέλος επιτέλους σ' αυτή τη «φιλία». Ακόμα καλύτερα, γιατί εσείς είστε ανώτερο ον, παρακαλέστε τους διαφωνούντες να σας διαγράψουν αυτοί.

 
Επιμνημόσυνη δέηση 3. «Θα μας γράψουν οι εφημερίδες».

Βγάλε το «Reuters» που κρύβεις μέσα σου! Φίλοι μου όλοι είμαστε εν δυνάμει δημοσιογράφοι. Δεν κατάλαβα; Τι καλύτερο έχουν οι επαγγελματίες του είδους από εμάς; Δεν μπορούμε εμείς δηλαδή να πάμε στο σημείο που έγινε το φονικό και να τραβήξουμε video; Ή να συνομιλήσουμε με τους περίοικους που ήταν παρόντες για το πώς ακριβώς έγιναν τα πράγματα; Αν και μεταξύ μας και γιατί να θέλουμε να γίνουμε δημοσιογράφοι; Ποιους θα βρίζουμε μετά; Ήδη έχουμε μπλοκάρει το μισό fb (δες επιμνημόσυνη δέηση 2).

Φίλοι μου εμείς θα συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που ξέρουμε καλύτερα. Θ' ανεβάζουμε τα status μας με τις ετυμηγορίες μας και τα ρεπορτάζ μας «Ο φίλος ενός φίλου του φίλου του μου είπε…». Άσε και που οι δημοσιογράφοι του σήμερα από τα δικά μας status βγάζουν ψωμάκι (λέμε τώρα - λευτεριά στους κατά τ' άλλα free blogers – καλή ώρα), «Ποιος βγαίνει τώρα στους δρόμους να ψάξει, να μάθει τι έγινε;». «Κάτσε ν' ανοίξω μία το fb να βγάλω λαβράκι». Άντε λοιπόν! Δουλέψτε διαδικτυακοί φίλοι. Όλοι από κάπου ξεκινάνε…

 
Επιμνημόσυνη δέηση 4. «Η διαθήκη».

«Έφυγε ο θείος! Έφυγε ο θείος!» Αιωνία του η μνήμη. Ακόμα κι εδώ το fb ένα βήμα μπροστά(;). Η ζωή συνεχίζεται. Το ίδιο και το προφίλ σου μετά θάνατον. Σε παρακαλώ. Τόσος κόπος να πάει χαμένος;! Τώρα με τη νέα εφαρμογή θα μπορείς να ορίσεις ποιός θες να διαχειρίζεται το προφίλ σου άμα αποδημήσεις εις Κύριον. Ποιός τέλος πάντων θα είναι αυτός που θα συνεχίσει το θεάρεστο έργο σου. Χα, χα! Ποιες διαθήκες και ποιοί νόμιμοι κληρονόμοι; Εδώ να δεις σφαγή που έχει να πέσει.

 

Έρωτας και θάνατος στην εικονική πραγματικότητα. Και τα δύο ήταν ανέκαθεν μοναχικά σπορ. Αν αξιώθηκες κι έζησες το πρώτο κάποια στιγμή θα «ζήσεις» και το δεύτερο. Μόνος. Χωρίς τυμπανοκρουσίες. Μεταξύ μας… ο θόρυβος φέρνει πάντα φασαρίες… το ίδιο κι ο έρωτας αλλά και η ζωή…αφήστε τον θάνατο στην ησυχία του… Η μόνη λαγνεία που λαχταρά ο θάνατος…είναι αυτή της απόλυτης μοναξιάς. Να είσαι εσύ…μόνος εσύ…μόνο εσύ…μοναδικά εσύ…

Μόνο οι ζωντανοί νοιάζονται για τον θάνατο. Δεν μιλάνε οι νεκροί, δεν γελούν, δεν αγαπούν, δεν τραγουδούν…δεν ταιριάζει σ' έναν πεθαμένο η ζωή. Δεν ονειρεύονται οι νεκροί κι ας ζουν μέσα στα όνειρά μας.

Δεν έχουν χρόνο οι νεκροί…δεν περιμένουν τίποτα πια…λυπάμαι. Δεν έχουν τίποτα να χάσουν ή να κερδίσουν. Δεν διεκδικούν οι νεκροί, αλλά αυτοί που μείναν πίσω…ζωντανοί. Αυτοί που μείναν πίσω…να καταλάβουν δεν μπορούν το μυστικό. Σίγουροι πως θα μείνουν για πάντα εδώ, ξεχνούν πως όλοι είμαστε περαστικοί και ποτέ αρκετοί απέναντι στον θάνατο.


photo's by LostinAthens


O ιστότοπος χρησιμοποιεί cookies για την μεγιστοποίηση της εμπειρίας πλοήγησης. Διαβάστε περισσότερα σχετικά με τα Cookies και την Πολιτική Απορρήτου εδώ.