Θέλω να επιστρέφω...
στο κρεβάτι που ξάπλωνες.

Έχω μετρήσει τόσες φορές τις ελιές του σώματος σου, που για τίποτα άλλο πια δεν είμαι τόσο σίγουρη. Τριάντα πέντε. Αλήθεια πότε έφτασα ως εδώ; Σαν χθες ήταν είκοσι. Επιπόλαιη, αόρατη, αδιαμόρφωτη. Επιστροφή στις ελιές σου λοιπόν. Τριάντα πέντε. Τις μέτρησα τόσες φορές. Τόσες ώστε να απλωθώ στον κόσμο σου.

Τριάντα πέντε κουκκίδες, σαν μικρά νησάκια, στις θάλασσες που απλώνονται πάνω σου. Χάρτης για λαθροκυνηγούς. Μόνο ένας προφήτης μπορεί να δει στο σώμα σου πως δημιουργήθηκε ο κόσμος. Εν αρχή εποίησε ο θεός τον ουρανό και την γην...εκ του μηδενός.

Θέλω να επιστρέφω στο κρεβάτι που ξάπλωσες. Σκότος επάνω της αβύσσου... τόσο που τα ελατήρια πια μου πληγώνουν το κορμί. Στρώμα από αγκάθια. Γολγοθάς το ανέβασμα στο φως που άπλωσες. Αμείλικτα. Ο χρόνος δεν μας λυπήθηκε.

Και καλά εμάς. Δε βαριέσαι. Μα δεν λυπήθηκε το κρεβάτι σου; Ούτε το αποτύπωμα σου πάνω σ' αυτό; Ιεροσυλία. Ιεροσυλία που δεν ηχογράφησα και τη φωνή σου. Πως ξεγελάστηκα έτσι. Πως πίστεψα το στρώμα σου γη της επαγγελίας. Τετελεσμένο γεγονός της απουσίας σου, άγονη γη.

Θέλω να επιστρέφω στο κρεβάτι που ξάπλωσες. Τόσες φορές να επιστρέφω, που να με λιώσει ο χρόνος.