Ταξιτζής: Άκου ρε κούκλα μου. Ένα βράδυ είχε έρθει η μάνα μου στο σπίτι και την έβλεπα κι έπλεκε, έπλεκε... “Άσ' τα ρε μάνα” της λέω “να ξεκουραστείς, θα πονέσει το κεφάλι σου. Τόση ώρα δεν κουράστηκες;”. “Tι να κουραστώ” μου λέει “παιδί μου; Eμένα αυτό με ξεκουράζει, εμένα αυτό είναι το βάλσαμό μου και η γιατρειά μου.”...Τέλος πάντων, τσίμπησα εγώ. Λέω: “Σιγά το πράγμα, ρε μάνα, παράτα το και πήγαινε για ύπνο.”. “Όχι” μου λέει “δεν ξέρεις τι χάνεις. Έτσι και έπλεκες κι εσύ, δεν θα είχες ανάγκη τίποτα. Όλα” μου λέει “από 'δω ξεκινάνε, εδώ είναι το καλό παιδί μου. Έλα να δοκιμάσεις και να δεις ότι δεν θα ξεκολλάς”. Ε, με έψησε που λες και, να μη σ' τα πολυλογώ, από εκείνο το βράδυ άλλαξε η ζωή μου. Από τις πρώτες βελονιές, και σιγά σιγά μόλις άρχισα να αποκτώ άνεση και να πλέκω και να δημιουργούνται οι πρώτοι κόμποι και τα σχήματα, άδειασα, καθάρισα, ένιωσα να αλλάζει μέσα στο στομάχι μου κάτι, τι να πω... Δεν μπορώ να σ' το εξηγήσω, κούκλα μου. Το θέμα είναι ότι αυτό ήταν η σωτηρία μου. Αυτό με κράτησε. Έδωσε στη ζωή μου νόημα και πραγματικά με βοήθησε να τη δω με άλλο μάτι. Σιγά σιγά έγινα άσος στις σταυροβελονιές. Μία καλή μία ανάποδη, κομποβελονιά, κουμπωτό, τρύπωμα, αλυσίδα, κρόσσια, κόντρα βελονάκι, πόντος με καλή πλέξη, πόντος με ανάποδη, ρυζάκι, σταυροβελονιά, αόρατη ραφή και πισωβελονιά, πατητή. Ήμουν μεγάλο ταλέντο. Άρχιζα και έφτιαχνα σε χρόνο ρεκόρ μπλούζες, πουλόβερ, ζακέτες, ζιπουνάκια. Μέσα σε μια μέρα ξεπέταγα δυό τσάντες, τρία ζευγάρια κάλτσες και τέσσερις σκούφους. Αρχίσαμε και τα πουλάγαμε. Έλεγα ότι τα έφτιαχνε η μάνα μου, για να μη μαθευτεί στη πιάτσα και ξεφτιλιστώ. Μετά από μια τσάντα που έφτιαξα από δύο κουβάρια μπλε μοχέρ και μου τη ζήτησε ένα γυναικείο κατάστημα στην περιοχή μας, αρχίσαμε να δίνουμε κι εκεί. Χαμός σου λέω, μεγάλη ζήτηση.

Αφού σου λέω, σε λίγο σκέφτομαι να αφήσω το ταξί και να αρχίσω να παραδίδω σεμινάρια πλεξίματος! Τέλος πάντων, το θέμα είναι ένα. Πέρα απ' τις δουλειές και τις αγοραπωλησίες που σου λέω, το θέμα είναι ότι μου αρέσει πολύ. Δεν βλέπω την ώρα να τελειώσω τη βάρδια μου και να πάω σπίτι μου, να πιάσω τις βελόνες στα χέρια μου. Πραγματικά τρελαίνομαι. Έχει αποκτήσει ομορφιά και νόημα η ζωή μου. Άργησα, αλλά τελικά βρήκα το ταλέντο μου στα πενήντα οχτώ και άξιζε τον κόμπο. Εεεεε...τον κόπο! Χα! Χα!...

Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το βιβλίο, εδώ.